ปริญญาสาขาพ้นทุกข์

ปิ่นวารี

 

           เมื่อมีโอกาสได้เดินทางออกจากต่างจังหวัดเพื่อหาความรู้มาประดับสติ ปัญญา มีคนบอกว่าขอให้เราก้าวออกจากที่เดิมเพียงหนึ่งก้าว ท่านก็จะได้ความรู้เต็มตะกร้าแล้ว....ก็เห็นท่าจะจริงอย่างที่เขาว่ากัน........

พอวันจะเดินทางจริงทั้งความกลัว ความกล้า ความอาย ความมึนมาโหมกันใหญ่กว่าจะก้าวเท้าออกจากที่พักได้ก็ปลอบใจตัวเองอยู่เสียนาน สุดท้ายก็ไปจนได้ นี่แหละนะที่เขาว่า บางอย่างก็ไม่อาจจะหาซื้อได้ด้วยเงิน..แต่ต้องเอาตัวตนของตนเองเป็นเส้นทางผ่านเพื่อแลกเอาประสบการณ์ก่อนที่คนอื่นจะมาถอนเส้นผมหอกก่อนที่จะชรา หากใครมีเวลาก็อย่านิ่งดูดายรีบไปหาดูวัวควายและธรรมชาติก่อนที่จะไม่ได้เห็น เพราะอะไรรู้ไหม เพราะสังคมเมืองกำลังเข้าไปอยู่ทุกจุดของโลกแล้ว จนเราจะเห็นความไม่แตกต่างบนพื้นโลก.....

           แม้แต่ประเทศอินเดียที่สามารถไปกิน “กะลัมจ๋าย”(ชาร้อนใส่นม) อร่อย ๆ ได้ที่อยู่เทือกเขาหิมาลัยต้นกำเนิดแม่น้ำคงคา ซึ่งใคร ๆ ที่ได้ไปก็จะมีคำตอบของคำถามที่ว่า แม่น้ำคงคาไหลมาจากสรวงสวรรค์จริงหรือ หรือแม่น้ำศักสิทธิ์จริงไหม ผมแน่ใจว่า คุณจะได้คำตอบหลาย ๆ คำทีเดียว แต่ต้องแลกกับการก้าวท้าวของท่านออกจากที่ ๆท่านอยู่ จะไม่ต่างกับผู้เขียนขณะเดี๋ยวนี้ที่ก้าวเท้ามาถึงหมอชิตแล้ว ก็ได้คำถามขึ้นมาอีกว่า ทำไมต้องเป็นหมอชิต หมอชื่ออื่นไม่ได้หรือ

สังคมวันนี้ทุกหัวระแหงกำลังถูกมนุษย์ปฏิวัติให้ครอบครัวกลายเป็นบริษัท ที่ทุกคนที่เกิดมาก็มีค่าหัวและค่าตัวแล้ว ท่านที่เกิดมาตั้งแต่บัดนี้ก็จะเจอสมบัติเงินทองเก็บไว้ใช้จ่ายทุกอย่างแม้แต่ทรัพยากรมนุษย์ก็ถูกตีค่าหรือกำหนดราคาไว้แล้ว

            ล้อเกวียน คันไถ ไม้ทำคอกวัว ควาย ท่านจะไม่ค่อยได้เห็นในต่างจังหวัดหรอก แต่จะได้เห็นตามบ้านคนรวยหรือบ้านจัดสรรในเมืองหลวงซึ่งทำเป็นของแต่งบ้าน เจ้าทุยในท้องนาจึงขาดเพื่อนที่จะต้องลากไถนาแต่ก่อนเราเห็นสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งธรรมดา แต่เดี๋ยวนี้มีค่ามีราคาซึ่งรวมถึงดินและน้ำอันเป็นปัจจัยชีวิตที่ไม่ต้องซื้อหา การหมุนเวียนจึงถูกตีค่าด้วยสิ่งแลกเปลี่ยนที่เรียกว่า “เงิน” ซึ่งแต่เดิมก็เป็นแค่กระดาษธรรมดา นำมาสมมุติตีค่า ทำให้ความดิ้นรนของคนเราจึงมีมากขึ้น ความไม่สบายที่เป็นความทุกข์ก็มีมากขึ้น คนที่ทำนาก็ลดน้อยลง เพื่อที่จะพยายามผลักดันครอบครัวและตัวเองให้อยู่ในความเป็นสังคมเมือง จากผืนนากลายเป็นโรงงาน เป็นบ้านจัดสรร เป็นห้างสรรพสินค้าที่โก้หรู เป็นห้าง ที่นำเอาสินค้ามากำหนดราคาตีค่าว่าสุดคุ้มค่าแต่ไปกดราคาจากผู้ผลิตและจัดหาวัตถุดิบและเป็นถนนให้รถวิ่งไปรับทรัพยากรทั้งหลายมาแลกเปลี่ยนกันง่ายขึ้น จนหลาย ๆ คนเป็นเศรษฐีเงินผ่อน เพื่อที่ได้ปัจจัยที่ห้ามาใช้ ทั้งรถยนต์ ตู้เย็น โทรทัศน์ โทรศัพท์มือถือ เครื่องประดับ และเครื่องดื่ม ฯลฯ เอาเป็นว่าสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งจำเป็นต้องใช้ขาดไม่ได้เสียแล้ว ทำให้เราลืมสิ่งสำคัญจริง ๆ มีอะไรบ้าง ดูผิวเผินจะเห็นว่าคนไทยเราคนจนน้อยลง และหาเอาแว่นขยายมาขยายดูที่ใจใกล้ ๆ จะเห็นว่าคนไทยเป็นคนจนเกินครึ่งค่อนประเทศเพราะคนไทยมีหนี้สินที่เผื่อแผ่กันในทุก ๆ ที่ จนได้รับฉายาว่า “คนไทยใจเกินร้อย” เพราะทุกอย่างซื้อได้ด้วยเงินดาวน์ เงินผ่อนแบบสบาย ๆ ตลอดชีวิตทำงาน และซื้อกันเกินเงินเดือนเกินรายได้ แล้วจะบอกว่าคนไทยร่ำรวยเจริญขึ้นจริงหรือ........

            เดินทางมาถึงอีสานใต้ เป็นจังหวัดที่มีตำนานว่า “ตำน้ำกิน” จะจริงหรือเท็จก็ตามเหตุผลที่สภาพภูมิจังหวัดที่บ่งบอกที่ส่วนหนึ่งติดทุ่งกุลาร้องไห้ ขนาดทุ่งกุลายังต้องไปร้องไห้ถึงโน่นเลยคิดดูว่าจะแล้งสุดระทมขนาดไหน แต่นั้นเป็นอดีตกาลไปแล้ว ปัจจุบันจังหวัดบุรีรัมม์เป็นจังหวัดที่หลาย ๆ จังหวัดต้องจับตามอง เพราะเป็นพื้นที่สีเขียวกับน้ำใส ภายใต้ฟ้าสีคราม และมีคนฝรั่งตาน้ำข้าว มาจากหลายประเทศเดินขวักไขว่กันทุกเมืองทุกหมู่บ้านก็ว่าได้

              อาจจะถือว่าเป็นมนต์ตราเสนห์ของอดีตแผ่นดินนี่ที่เป็นแผ่นดินขอมหลังภูเขาไฟระเบิด ภาพเทพี นารีฟ้าที่มีท่าร่ายรำ ดวงหน้าที่เด่นที่งดงามทำให้คนที่อยู่ไกลต่างมายังดินแดนที่มีมนต์ ที่สามารถมองเห็นธรรมชาติมีความเป็นอยู่สอดคล้องกับชีวิตคนในปัจจุบัน ประวัติที่ยาวนานสะท้อนให้เห็นความเป็นนครที่มีความศักสิทธิ์อย่างเขาพนมรุ้ง และใครที่ยังต้องการความสงบสุขของใจ มีให้เลือกสรร ระหว่างการเอาธรรมชาติ เช่น ต้นไม้ที่เขียวขจี ดูสดชื่นมาเป็นเพื่อนยามเหนื่อยล้าเพราะมีอุทยาน และป่าชุมชนมากมาย และหากจะเลือกสรรมุมสงบทางปัญญาที่มีป่าและธรรมชาติโอบล้อม ดินแดนแห่งนี้มีให้มากมาย มีพระสายพระป่าที่ดำรงการปฏิบัติธรรมที่น่าเลื่อมใสหลายรูป และมักสอนให้คนในสังคมอยู่อย่างไม่ประมาทในกิเลสที่เดินได้ ยั่วยุอยู่ทุกวัน ท่านมักสอนให้มองเห็นจุดยืนของตนเองที่มีความเป็นอิสระในตัว ที่ใครที่ได้รับฟังจะต้องมองดูตัวเองว่าปริญญาที่ร่ำเรียนมาเป็นสิ่งน้อยนิด ครั้งนี้ผู้เขียนได้เจอพระหลวงตาสายปฏิบัติโยนกุญแจชีวิตให้

“ท่านมหาอย่าลืมนะ จบปริญญาตรี โท เอก หรือด๊อกเตอร์ก็ยังมีกิเลสอยู่”

            จบอย่างนี้ก็ยังอยู่ในสังสารวัฏอยู่นะ แต่มาเรียนสายของพระพุทธเจ้าน่ะจบทั้งโลกเลย ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกเอาอย่างไหน ชอบกำหรือชอบแบมือ เรียนก็เรียนได้อยู่ แต่ก็อย่าเอากิเลสมาเป็นสรณะ ไม่งั้นความหลงในวัฏสงสารคงจะต่อไปเรื่อย ๆ ความอยากถ้าอยากไม่ถูกก็เป็นทุกข์เป็นภัย ถ้าอยากถูกทางก็เป็นสุขเป็นที่พึ่ง ให้ปัดฝุ่นกิเลสออกจากในทุกวัน ภพชาติจะได้น้อยลง เรามาห่มผ้าเหลือกปฏิบัติเอาละเอาวาง เอาธรรมมารักษาใจให้ใสสะอาด ไม่ใช่มานุ่งผ้ามาปฏิบัติเอากิเลสเข้าตัวเอง สะสมแต่อัตตาเข้าตัวเสียชื่อเป็นลูกศิษย์พระพุทธเจ้าหมด...ครับเมื่อเจอธรรมะกลางป่า กิเลสทั้งหมายแหล่ไม่มีหลบซ่อนเลย เจอธรรมะมาปฏิวัติวันแรกก็ทำให้รู้สึกเย็นใจ เหมือนถูกลมพัดเอาฝุ่นกิเลสออก เลยอยู่ปฏิวัติกับกิเลสอยู่เดือนกว่า ๆ กลับเข้ามากรุงเทพฯ ทุกคนมองและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ใช่ไปอยู่ต่างจังหวัดหรือเปล่า เห็นว่าไปบุรีรัมย์ ทำไมดูขาวขึ้น ผิวผ่องขึ้นเลย ผู้เขียนได้แต่ยิ้ม ๆ ได้แต่คิดในใจ..ไม่ได้ขาวได้ไงก็กิเลสถูกถลกหนัง ทั้งขูด ทั้งเฆี่ยนตีทุกวัน...น่าศึกษา น่าปฏิบัติ ปริญญาสายพระพุทธเจ้ายังมีหลายแห่งทั่วเมืองไทย เว้นไว้ว่าจะมีใครก้าวเท้าไปคารวะผู้ที่เรียนว่าพระอาจารย์ ที่เรียกได้เต็มปากเต็มคำ บุญมาวาสนาส่งก็จะได้ไปเจออาจารย์ของตนเองที่ตามมาพร่ำสอนศิษย์ที่ยังเดินทางอ้อมอยู่ เพียงอย่าเดินเลยเถิดไปจนงัดตนเองไม่ขึ้น เดี๋ยวนี้กิเลสเดินได้ และสร้างตัวเองอยู่ในความสะดวกสบาย และอยู่ในวัตถุนิยมที่ทำให้ความหลงบดบังสายตา และเข้ามาประชิดตัวเราอยู่ทุกเมื่อ

“มีสิตรู้เท่าทัน” คือคาถาป้องกันการเป็นปัญญานิ่ม ปัญญาเตลิดและหลวงตาท่านฝากใส่ย่ามพกติดตัวเสมอคือคาถา “อย่างส่งจิตออกนอก” หากทำได้ สมุนของกิเลสก็จะถูกตัดทอนเสบียงและดับไปในที่สุด ธรรมะเป็นสิ่งที่สุขุม นุ่มลึก ขมนอกหวานใน ต้องน้อมเข้ามาหาตัว หรือเอาตัวเข้าไปหาธรรมบ่อย ๆ จึงจะรู้รสพระธรรม นอกจะได้แบกบาตรแบกโน๊ตบุ๊คเข้าป่าก็ไม่เสียเที่ยว ได้ทั้งพระอาจารย์ที่ตามมาสอนก่อนที่อายุท่านจะดับ ได้เห็นปริญญาสายพระพุทธเจ้าที่ยังมีคนเดินมากมาย ไม่เว้นแต่พระเท่านั้น ญาติโยมทั้งหลายผู้เป็นทุกข์ สละทุกข์เดินนำหน้าก็มีเยอะเห็นต้นไม้พูดได้ต้นหนึ่งพูดว่า

“คนตาดี จูงคนตาบอด เดินไปไม่รอด คนตาบอดจูงคนตาดี”

            การเดินทางเที่ยวนี้ยังไม่จบอยู่เพียงแค่นี้ เพราะลมหายในยังพาก้าวย่างไปข้างหน้า แต่ก็ได้อะไรหลายอย่างจากทุกก้าวที่ถูกแรงกรรมเหวี่ยงไปตกในที่ไม่เคยไป คงไม่ต่างกับลูกไม้ที่ถูกลมพัดไปทุกทิศจนกว่าจะสิ้นสุดของจุดหมายปลายทางที่มีคำว่า “วาง” ที่บางทีก็ต้องหันมาศึกษาปริญญาในตัวตนของตัวเอง....ที่ทุกท่านไม่ควรลืมศึกษาในปริญญาสายพระพุธเจ้า....

Source : Siddharth Sarn Vol. 12 , 2008